امروز ۱۷ مرداد و روز خبرنگار دیگری است که در غیاب عشق و سخت کوشی، خبرنگاری با خبربیاری و میرزا بنویسی متفاوت تر از قبل شده است.
به گزارش پایگاه خبری بورس پرس، فریدون صدیقی از روزنامه نگاران برجسته و با سابقه، در خاطراتی که با عنوان " با خیال دلداگی برانید" در آخرین شماره ماهنامه داستان منتشر کرده ، از سال های قدیم و دهه 50 حرفه روزنامه نگاری و عشق و سختی ها، نکات جالبی گفته که بسیار برای ما خبرنگاران این دوران می تواند آموزنده باشد.
وی تعریف می کند چگونه دکتر مهدی فرقانی رئیس دانشگاه علوم ارتباطات علامه، سال 1352 بعد از دریافت لیسانس روزنامه نگاری ( آن هم آن زمان)، به مدت 6 ماه تمام بدون صندلی ، سرپا در روزنامه کیهان کار کرد و منتظر مشخص شدن گروه تحریریه شد. همچنین چگونه از بین علاقمندان متعدد به حرفه خبرنگاری در دو روزنامه مهم آن سال ها یعنی کیهان و اطلاعات، خبرنگاران انتخاب می شدند.
شاید باورش سخت باشد اما دواطلب جوان آن دوران حرفه خبرنگاری ، باید به طور مثال از اولین زیرگذر میدان فلان تهران و یا از آب های هرز خیابان گزارشی تهیه می کرد که البته از بین صدها نفر شاید یکی دو نفر موفق به تهیه گزارش و جلب نظر سردبیر می شدند و بعد از دعوت بکار هم باید چند ماه بی صندلی ، کار می کردند و یاد می گرفتند تا بشوند خبرنگار .
این خاطرات هرچند شاید برای برخی مانند قصه کتاب ها و افسانه باشد اما واقعیت فراموش شده ای است که در دهه اخیر مخصوصا" دو سه سال اخیر، رنگ و بویی از آن نمانده و شاید کمتر خبرنگاری حاضر به تحمل سختی و مرارت باشد تا عشق به این حرفه را به خود و دیگران ثابت کند و حرفی برای گفتن داشته باشد.
در مورد جایگاه مهم خبرنگاری و نقش بی بدیل این حرفه و رکن چهارم دموکراسی و مشکلات و فشارها و ناامنی شغلی و ... سال های سال است که سخن ها گفته شده که بی شک درست و متاسفانه همچنان پابرجا است ( از جمله ناامنی از آینده وضعیت سلامتی و مالی خبرنگاران ) ، اما فارغ از این موضوع مبرهن ، آنچه در سال های اخیر نمود بیشتری یافته (که بخشی از آن ناشی از غمنامه "جابجایی ارزش ها و با ضد ارزش ها" است) تلاش کاذب برخی فارغ التحصیلان رشته روزنامه نگاری یا سایر رشته ها و علاقمندان برای خبرنگار شدن آن هم با شناخت حداقلی و عدم تحمل سختی و طی مرحله کارآموزی است که منتج به مدعی شدن و تخریب ناخواسته این حرفه شده است.
این جریان متاسفانه در عرصه خبرنگاری حوزه بازارهای مالی و پولی ( از جمله بازار سرمایه و بورس ) وجود دارد و عده ایی بدون اینکه عشقی به این حرفه داشته باشند و اطلاعات تخصصی اولیه را دانسته باشند، صرفا" با داشتن کارت خبرنگاری و گرفتن چهره موجه ، حضور در برنامه های خبری، نوشتن مطالبی در فضای مجازی و ... خود را خبرنگار می دانند!!!
در حالی که این گروه، خود بهتر می دانند که نه خبرنگار بلکه خبربیار و میرزا بنویسانی هستند که با اهدافی دیگر ، وارد این عرصه شده و مدعیان کوتاه قامتی هستند که به این حرفه ، صرفا" نگاه مادی داشته و آن را سکویی برای پرتاب و سوء استفاده و ورود به عرصه های دیگر با هدف تامین امنیت مالی می دانند. اما غافل از اینکه مخاطبان سال های اخیر هم ، چنان باهوش شده اند که سره از ناسره را تشخیص می دهند و بعد از مدتی چهره واقعی خبربیاران و میرزا بنویسان را می شناسند.
بنابراین هرچند در سال های اخیر، ابداع و ظهور انواع شبکه های اجتماعی و توسعه بازارها و افزایش اطلاعات و آمارها و لزوم اطلاع رسانی از سوی شرکت ها و مسئولان و سازمان ها ( مخصوصا" در حوزه بازار سرمایه) منجر به راحتی تهیه و انتشار اخبار و رویدادها شده ، اما بدون شک، بی عشق و شناخت و صداقت و تلاش و یادگیری و نوشتن و خط زدن های مکرر ، نه قلمی روان خواهد نوشت و نه اخباری روح خواهند داشت و نه خبری موثر و نه مطلبی خواندنی.
با این همه، نگارنده ضمن تبریک این روز به همه خبرنگاران بی ادعا و صادق و کوشا و عاشق ، به عنوان فردی که حدود 20 سال در حوزه بازار سرمایه فعال بوده ، به علاقمندان خبرنگاری توصیه می کند با شناخت خود و خواسته ها و اهداف و نگرش درست و راست به زندگی ، تلاش و سخت کوشی و مطالعه و آموزش و تمرین و بی ادعا، پرچم خبرنگاری را سرافزار و زیبا نگاه دارند تا حداقل منجر به بهبود هرچند ناچیز کیفیت خود و دیگران شده و این دنیا و هستی را بهتر از آنچه بوده و هست ، تحویل داده و راه حرفه خبرنگاری را با تمام مشقات ، سبز و ایمن بدارند.
علی رضایی زاده / سردبیر پایگاه خبری بورس پرس
انتهای پیام