فرشاد مؤمنی ، حسین راغفر و محسن ایزدخواه ، برنامه‌های پیشنهادی وزیران اقتصادی دولت جدید را تحلیل کردند.
به گزارش پایگاه خبری بورس پرس به نقل از شرق،مؤسسه دین و اقتصاد، دیروز کنفرانسی مطبوعاتی در بررسی چالش‌ها و چشم‌اندازهای اقتصاد ایران در پرتو انتخاب مدیران اقتصادی جدید و برنامه‌های آنها در قالب «سایه‌روشن‌های چند انتخاب مهم کابینه» برگزار کرد که اهم صحبت‌های سخنرانان در پی به‌صورت گزینه‌وار می‌آید.
فرشاد مؤمنی، اقتصاددان
جای نگرانی وجود دارد که در تیم اقتصادی پیشنهادی از سوی رئیس‌جمهور هیچ اقتصاددانی وجود ندارد.
ردپایی از توجه به بحران در برنامه تیم اقتصادی نیست.
هیچ‌یک از وزرای تیم اقتصادی دولت دوازدهم برنامه‌های خود را متناسب با واقعیت‌های اقتصاد ایران تنظیم نکرده‌اند.
برنامه‌ها طوری نوشته شده که گویی تهدیدها و بحران‌هایی مانند فروپاشی مالی، کشور را تهدید نمی‌کند.
در برنامه‌های اقتصادی ارائه‌شده، درباره چرایی شکل‌گیری بحران‌های موجود، تحلیلی وجود ندارد و فقط یک‌سری اعداد و ارقام با آرزوها و شعارها برای تحقق در آینده به چشم می‌خورد.
برنامه اقتصادی ارائه‌شده از سوی رئیس‌جمهور در دوران انتخابات نیز به لحاظ کیفیت کارشناسی متناسب با نیازهای کشور نیست و با خطا و محدودیت‌هایی روبه‌رو است.
اکنون علائم نگران‌کننده از تسخیرشدن ساختار قدرت وجود دارد. عده‌ای بیش از اینکه نگران منافع ملی باشند، نگران منافع کانون‌های ضدتوسعه‌ای قدرت و ثروت هستند.
هم‌زمان از گذار از دولت خام‌فروش به سمت دولت آینده‌فروش حرکت می‌کنیم.
به ساختار قدرت تذکر می‌دهیم که عملکرد دولت روحانی به حساب کل نظام گذاشته می‌شود، بنابراین این بینش که عده‌ای موفقیت دولت را شکست خود قلمداد می‌کنند، درست نیست.
حسین راغفر، اقتصاددان
عده‌ای دنبال افزایش قیمت ارز هستند و مرتب هم می‌بینیم در رسانه‌های خود مطرح می‌کنند و افکار عمومی را آماده می‌کنند که افزایش قیمت ارز رخ دهد. چراکه از قبل این افزایش قیمت ارز و تورمی که به دنبال آن حاصل می‌شود، منافعی دارند.
سرانه هر تهرانی در دریافت سود بانکی ۱۰.۵ میلیون تومان است که رقمی وحشتناک است.
بررسی آنچه در قالب برنامه از سوی وزرای پیشنهادی ارائه شده، نشان می‌دهد اغلب آنها به گرفتاری‌های اساسی کشور توجه نداشتند و برنامه‌های آنها مجموعه حرف‌های تکراری و کپی برنامه‌های وزرای قبل است.
اکنون سه گروه قوه مجریه، مقننه و بخش خصوصی با یکدیگر در تعامل دائمی و حافظ منافع این سه گروه هستند و به‌این‌ترتیب منافع عموم مردم قربانی می‌شود. این مجموعه عنوان اقتصاد رفاقتی دارد و مادامی‌که به این مسئله پاسخ داده نشود، بسیاری از مسائل شوم مملکت ما برطرف نمی‌شود.
تا زمانی‌که به شدت وابستگی به نفت داریم، در معرض تهدید قدرت‌های خارجی هستیم. اکنون اقتصاد ما و گلوگاه آن در دست کنگره آمریکاست. با وجود این می‌بینیم که در هیچ‌کدام از برنامه‌ها اشاره‌ای به این مشکلات نشده است.
در برنامه‌های پیشنهادی اشاره‌ای به اصلاحات ساختاری و نهادی نشده است. در ضمن در هیچ‌کدام از این گزارش‌ها به فسادها و رابطه بخش خصوصی و دولت و گروه‌های حامی این مناسبات اشاره نشده است.
فساد گسترده در فرایندهای گمرکی به صورت بداظهاری و کم‌اظهاری خود را نشان می‌دهد. اکنون در مجموع، مغایرت‌های گمرکی با چین و امارات نشان می‌دهد قاچاق در ایران به صورت عمده رخ می‌دهد.
مسئله مسکن سیاسی شده است و مسکن از سبد هزینه خانوار کم‌درآمد خارج شده است، درحالی‌که در این برنامه‌ها تدبیری برای آن اندیشیده نشده است.
محسن ایزدخواه، معاون اسبق سازمان تأمین اجتماعی
طرح موضوع افزایش شش‌درصدی میزان پرداخت بیمه بیکاری در برنامه وزیر کار یک طنز تلخ است و نشان می‌دهد وزیر کار اطمینانی به رونق اشتغالزایی نداشته و افزایش شش‌درصدی بیکاری را پیش‌بینی کرده است.
سند ملی کار شایسته با گذشت سال‌های متمادی هنوز تدوین و تصویب نشده است.
هنوز تشکل کارگری و کارفرمایی قوی در حوزه روابط کار وجود ندارد. بنابراین باید برای این فکری کرد.
بحران صندوق‌ها بسیار جدی است و اکنون با کتمان‌کاری اداره می‌شود. در ایران ۲۴ صندوق داریم که باید بررسی کنیم نسبت پشتیبانی در آنها چگونه است. اگر نسبت‌های پشتیبانی صندوق‌ها در کشورهای مختلف دنیا به سمت ۵ میل کند، صندوق‌ها اعلام ورشکستگی می‌کنند؛ ولی در ایران ۲۰ صندوق نسبت‌های پشتیبانی بسیار کمتر از ۵ دارند و ورشکسته‌اند ولی عملا صدایی از کسی درنمی‌آید؛ چراکه از رانت استفاده می‌کنند.
انتهای پیام