یک شرکت فعال در صنعت موسیقی قصد دارد به جای پرداخت مبالغ کلان به تأمین سرمایه ها و مشاوران سرمایه گذاری برای هماهنگی عرضه اولیه، این سهام را به صورت مستقیم وارد بورس نیویورک کند.
به گزارش پایگاه خبری بورس پرس به نقل از سنا،یک شرکت فعال در صنعت موسیقی به جای پرداخت مبالغ کلان به تأمین سرمایه ها و مشاوران سرمایه گذاری برای هماهنگی عرضه اولیه، قصد دارد وضعیت سهام موجود را در یک روز تغییر دهد و آن را به صورت مستقیم وارد بورس نیویورک و چرخه معاملاتی کند.
همزمان با تصمیم غول‌های استارت‌آپی مانند Uber و Airbnb مبنی بر تامین سرمایه از بازارهای خصوصی به جای بورس، عرضه های اولیه به خودی خود کم رنگ شدند. آمار و ارقام نشان می دهد تعداد عرضه های اولیه در سال 2016 بالغ بر 74 عرضه بوده که در سال 2017 به 108 مورد رسیده است.
به این ترتیب، میانگین عرضه های اولیه به صورت سالانه از سال 2000 تا به حال بالغ بر 100 مورد بوده اما میانگین عرضه های اولیه از دو دهه پیش تا کنون بالغ بر 300 مورد شناسایی شده است .به هر ترتیب تا به حال هیچ شرکت بزرگی پذیرش مستقیم را به عنوان جایگزین عرضه اولیه در نظر نگرفته و این ساختار به ندرت مورد استفاده قرار گرفته است.
در آمریکا نمونه های چنین اقدامی تنها در چند شرکت وسیله نقلیه برای سرمایه‌گذاری در بخش املاک و مستغلات و تعدادی از شرکت‌های کوچک زیست فناوری دیده شده است. در میان بورس‌های آمریکایی تنها نزدک تا کنون امکان چنین پذیرش‌هایی را فراهم کرده، NYSE نیز به منظور فراهم شدن چنین امکانی، پیشنهاد تغییر در قوانین خود را داده که البته هنوز مورد تایید قانون‌گذاران قرار نگرفته است.
معمولا یک عرضه اولیه در بورس‌های آمریکا شامل چند مرحله از جمله تشویق سرمایه‌گذاران از طریق تبلیغات جهت سرمایه گذاری از طریق شرکت های تأمین سرمایه،جذب سرمایه‌گذاران جدید و ثبت‌نام،تعیین قیمت هدف،ایجاد بلوک‌هایی از سهام و در نهایت پذیره‌نویسی سهام جدید است. در روز اول معاملات نیز با احتیاط و با تضمین یک کف برای قیمت سهام حرکت می‌کنند.
پذیرش مستقیم اما با چنین تشریفاتی همراه نیست. انتشار سهام جدیدی وجود ندارد، بنابراین تمام سهامی که راهی بازار می‌شود از سهامداران موجود تامین می‌شود اما بدون هیچ مقررات و تشریفاتی برای بلوک‌های بزرگ معاملات، آنها تنها می‌توانند متناسب با ظرفیت بازار اقدام به عرضه سهام کنند.این موضوع سبب می‌شود از یک طرف، فروش یکجا و در حجم بالا باعث کاهش قیمت شود و از طرف دیگر اگر سهامداران خیلی کمی سهام بفروشند، در روزهای اول ممکن است شاهد معاملات کم، ضعیف و ناپایداری باشیم که به قیمت‌های عجیب و غریب سهام منجر شود.
اما چرا یک شرکت فعال در صنعت موسیقی رو به پذیرش مستقیم آورده است؟ صرفه‌جویی در این روش عرضه که از محل کاهش هزینه های تشریفات و مشاوره و پذیره نویسی تجمیع می شود چشمگیر و مهم به نظر نمی‌رسد. شاید مهمترین گزینه این روش این است که بدون دوره توقف 6-3 ماهه که معمولا در عرضه اولیه‌ها دیده می‌شود (به جز بلوک‌های پیشتر فروخته شده)، سهامداران مختارند در صورت تمایل، سهام را به فروش برسانند. در عین حال، آنها دیگر از رقیق شدن سهم و دارایی ها نیز نخواهند ترسید.
این شرکت احتمالا فکر می‌کند نام تجاری شناخته شده آن نیاز به تبلیغات ندارد. شرایط سنگین وام یک میلیارد دلاری که این شرکت از دو شرکت سرمایه‌گذاری دریافت کرده نیز ممکن است در این میان موثر باشد. شرکت مذکور هر چه دیرتر به سهامی عام تبدیل شود وامی که گرفته سنگین تر می شود و بازپرداخت آن به مراتب سخت ترخواهد شد و در سال های آتی تبدیل به غول بدهکاری می شود که ارزشگذاری بر روی سهام آن نه تنها سخت تر خواهد شد بلکه می تواند ارزش ذاتی آن را نیز کاهش دهد.
دیگر شرکت ها نیز ممکن است این روش عرضه را در پیش بگیرند. یک شرکت حقوقی می‌گوید تبلیغات برای این روش پذیرش، اشتیاق زیادی نسبت به این موضوع ایجاد کرده است. یک بانکدار ارشد در حوزه IPO نیز اصرار دارد پذیرش مستقیم فرصتی است که فقط برای گروه کوچکی از زیر‌مجموعه‌های شرکت‌های خصوصی مناسب است که تعداد زیادی سهامدار دارند.
اما برخی از شرکت‌های فناوری خصوصی که دارای سهامداران بزرگ و قدری هستند و نام تجاری شناخته شده ای دارند اگر نیازی برای افزایش سرمایه از مسیر عرضه اولیه احساس نکنند، گزینه پذیرش مستقیم می‌تواند برای آنها مناسب باشد. بنابراین اگر پذیرش این شرکت به خوبی و بدون دردسر برگزار شود، عرضه اولیه ممکن است دیگر تنها گزینه نباشد.
انتهای پیام